Geschichten - Les Deux Pigeons

		Niederländisch \| Englisch \| Französisch \| Deutsch

France Voyage: Gästezimmer les Alpes-de-Haute-Provence

Ein chambres d'hotes in Frankreich starten?
Das ist ihre Chance!

Das Haus unten steht zum Verkauf. Klicken Sie hier für weitere Informationen.

Geschichten Lesen Sie die Begebenheiten von früheren Besuchern und erfahren Sie ihre Erlebnisse. Möchten Sie Ihre Erlebnisse teilen mit anderen? Bitte schicken Sie uns ein E-mail und Sie werden Ihren Beitrag so schnell wie möglich auf dieser Seite finden.

'Le Decapotable premières!' (Citroën ID19 Cabriolet)	von: Cees en Anneke Eekhout
Maandag richting Grenoble, het weer is goed, fris maar met een flauw zonnetje, de kap gelijk open. Eerst nog langs een kasteeltuin in het oude vestingstadje Cires, waar we zaterdag ook waren, dan door naar Le Route Napoleon. Na Grenoble even zoeken naar het juiste wegnummer, de D85, dan gaat het flik omhoog. Alles in zijn twee, de auto loopt uitstekend. Niet heel snel maar gestaagd. De zon schijnt en we rijden een heel eind de route op, tot voor Sisteron. Op advies van Nederlanders met een B & B in Frankrijk, die geen ruimte had, zoeken we onze Chambres d' Hôtes op bij Jan en Marijke in "Les Deux Pigeons", de twee duiven. Na wat zoeken en bellen, ze dachten dat we van de andere kant af kwamen, reden we het erf op en kwamen op een plek waar van je denkt: zo hoort een huis in Frankrijk te zijn. Het voelde direct al goed. Mooie tuin, grindpad, zwembad met terras, buitentafels onder de druivenveranda en overal zitjes en bankjes om in of uit de zon te zitten. Ruim uitzicht op de landerijen, ruimte er omheen en de bergen (sommige zelfs nu nog besneeuwd) op de achtergrond rondom en niet het enige huis in de omtrek. Kochten een bouwval en met het verbouwen er van (al 10 jaar aan het verbouwen en nog niet helemaal klaar) natuurlijk alle problemen gehad die je op de tv ook ziet. Na een bakkie en wat praten, toch gemakkelijk die Nederlanders, vertelt Jan dat de buurman, 300 m verderop, je kan zijn huis en schuren zien, ook oldtimers heeft. Je kan wel gaan kijken hoor, hij heeft alleen cabrio's: BMW, Jaguar's en Corvet's. Hij doet alles zelf. Als ik er heen wil en de weg nog even vraag, vraagt Jan of hij mee mag. Ja natuurlijk, waarom niet? Hij stapt bij me in de 'Rose Dame' en we rijden er via een omweg naar toe. Aangekomen op het erf van de buurman staart de buurman ons met open mond aan en roept bij herhaling: Le Decapotable premières!, Le Decaportable première!, of zo iets. We maken kennis en hij zegt dat zijn vrouw niet in zijn auto's is geïnteresseerd, maar hij is er zeker van dat ze hiervoor een uitzondering maakt. Hij gaat haar eerst halen en ze komt direct mee naar buiten. De ooo's en aaa's zijn niet van de lucht! Daarna laat hij zijn eigen verzameling zien van gerestaureerde en ongerestaureerde auto's en trekt direct elke keer de motorkap open als hij in het Frans zijn verhaal verteld. Maar ik versta er natuurlijk niets van en Jan vertaalt maar heel weinig. Een wand van zijn schuur wordt geheel in beslag genomen door draagbare grammefoonplaatspelers en viniel singels uit de jaren '50 en ' 60 ik vraag Jan of zijn singel er ook tussen staat, nee maar daar gaat hij zo snel mogelijk wat aan doen. Voor we weer weggaan laat ik de buurman met een grijns op zijn gezicht in mijn auto zitten en neem een foto van hem, die ik later aan Jan mail. Hij drukt hem af voor zijn buur. We dineren in Sisteron een km of zeven verder. 's Avonds vragen Jan en Marijke of we er even bij komen zitten. Ze hebben vier privé gasten. Een vriend uit zijn jeugdband met zijn vrouw en een broer van Marijke met zijn vrouw. Beide stellen hebben een huisje in Frankrijk maar in een ander streek. Het weer is daar zo slecht, dat ze naar hier zijn gekomen. Hier is het weer altijd beter, alleen nu blijft de temperatuur toch ook wat achter. In een hoek had ik drie gitaren zien staan en een kleine versterker. We krijgen een glas wijn en praten wat met elkaar terwijl Jan zijn gitaar pakt en wat akkoorden speelt. Ieder blijft gewoon doorpraten. "Dat doen we altijd zo, we gaan nooit zitten luisteren". Het blijkt dat we met twee leden van de Bintangs aan tafel zitten, Jan en Frank. Een band uit de jaren '60 die tot heden is blijven bestaan. Ze traden in de oude samenstelling op bij o.a. Barend en Van Dorp, De wereld draai door e.d. Ze speelden destijds samen met The Golden Earrings, Rolling Stones, Status Quo, Deep Purple en andere bekenden uit die tijd, zelfs met mijn favoriet van toen The Oudsiders. Namen als Satana, Eric Clapton en The Doors komen over tafel als inspiratie . Alle bandleden spelen nog steeds, maar ook Ad, de broer van Marijke, speelde ooit drums. Hij ging toen een keer mee met De Bintangs. Ze kregen toen een heel ernstig frontaal ongeluk, waarbij Ad de ruitenwisser in zijn hoofd kreeg, dwars door zijn kin en andere zware verwondingen op liep. Frank zag hem nu na 32 jaar voor het eerst weer terug. Frank is de tekst en songschrijver van The Bintangs en was voor bijna 30 jaar de vormgeven bij het Veronicablad. Hij heeft een boekwerk gemaakt over 92 eigen nummers, met een heel mooie kunstzinige foto's erbij door zijn zoon gemaakt. Hij droeg een boek op aan Ad met een emotioneel verhaal speciaal voor hem op de binnenkaft geschreven, wat we mochten lezen. We besluiten een dag langer te blijven, we voelen ons hier als de bekende God in Frankrijk. We krijgen het advies om twee dorpen te bekijken die tegen de berghellingen aan liggen. Je rijdt ons dorp even in en dan naar het andere dorp is het advies. Dat doen we, ik rij het bruggetje over en op het pleintje staat een vrachtwagen . Ik rij daarom maar rechtdoor, maar het straatje gaat om de bocht steil omhoog...... en niet zo weinig ook. Het wordt steeds smaller en bochtiger tussen de huisjes die direct aan het straatje grenzen. De verwijten zijn natuurlijk niet van de lucht en deze keer zeg ik: dit had ik geloof ik niet moeten doen. Maar ik kan niet terug, voor keren is er geen mogelijkheid, dus ik moet door. Na een scherpe bocht komt er een tegenligger stijl naar boven, de postbode. Die schiet een inritje in als ze me ziet en steekt direct weer achteruit in een ander inritje. Die is het natuurlijk gewend. Waar ze vandaan kwam was het ontzettend steil en de bocht heel scherp. Ik schuif, met de voet bovenop de rem, langzaam de bocht door in de hoop dat de 'rose dame' tussen de gevels door past met haar brede neus. Het blijft onveranderd stijl en smal tot we weer bij het pleintje zijn. Dat was dus een rondje echt Frans bergdorp van misschien maar 300 m. Schade vrij vanaf gekomen, wat een auto! We rijden daarna op de riante landweg van wel 2,30m breed naar het volgende dorp, maar ik mag er niet in. Waarom niet, probeer ik nog, het ging toch goed? Parkeren op het nieuwe parkeerterrein onder aan het dorp lijkt Anneke spannend genoeg. De bocht ernaartoe is toch weer scherp en steil maar te overzien. Marijke vertelt later dat "ons dorp" uit 170 inwoners bestaat en dat is inclusief ons zelf en de andere mensen uit het dal. Na het bezoek aan het Bastillion van Sisteron en met de kennis van de wijze waarop Napoleon met gemak de onneembare vesting binnenkomt met 1200 man zonder ook maar een tegenwerking, genieten we weer van de zon en het terras bij het zwembad, net als gisteren. Maar de temperatuur blijft laag, uit de zon is het koud door de wind en lage temperatuur. We worden uitgenodigd mee te dineren. We eten eendenborst. Jan en Marijke koken werkelijk voortreffelijk.

Klantenservice anno 2011	von: Fons Schoemaker
In Nederland is het aflopen half jaar flink gedebatteerd over klantenservice en de rol van de helpdesk, maar vooral ook hoe grote bedrijven dat hebben ingevuld. De term meubelboulevard heeft sinds die tijd een nieuwe betekenis gekregen. Immers, daar staan kastjes in lange rijen en grote toonzalen uitgestald. Helaas, het gaat hier niet om die letterlijke invulling, maar om de spreekwoordelijke: van het kastje naar de muur gestuurd worden. Maar niet een kastje, maar een hele boulevard! Eindeloos soebatten en leuren met je klacht of probleem. Zelfs een compleet tijdschrift is er aan gewijd door een bekende cabaretier. Genoeg over die grote bedrijven. In de week van 9 tot 16 april hebben we met een klein groepje zweefvliegers met aanhang gelogeerd in Les Deux Pigeons bij Jan en Marijke Wijte. Klantenservice heeft in de uitzonderlijk goede harmonieuze sfeer bij Les Deux Pigeons een volstrekt nieuwe betekenis gekregen. Klanten helpen hier n.l. belangeloos - in een sfeer van respect voor Jan en Marijke - met het runnen van hun chambre d' hotes. Zo heeft een van ons (ja, u leest het goed: de klant zelf, door Jan ook wel de servicemonteur genoemd) de grasmachine gerepareerd. En daar bleef het niet bij. Klanten helpen met veel plezier bij alledaagse werkzaamheden. Kortom: klantenservice heeft een nieuwe dimensie gekregen. Daarom heeft de combinatie voor ons zweefvliegers het predicaat vijfsterrenzweefvliegen gekregen. Omdat enerzijds het vliegveld Sisteron zo nabij is en anderzijds de gastvrijheid zo geweldig is. Het zweefvliegen stijgt hierdoor tot grote hoogte, omdat de aardse zaken zo geweldig zijn ingevuld door de eigenaren van Les Deux Pigeons. Een absolute aanrader voor wie van het goede Franse leven wil genieten.

Van harte welkom	von: Lida en Jan Straat
Doordat het erg slecht weer was in het Alpengebied, hebben wij besloten niet naar Chamonix te gaan, maar ons bezoek aan Jan en Marijke wat te vervroegen. Toen we belden of we al mochten komen was het antwoord: "Natuurlijk, jullie zijn van harte welkom en... toch niet voor één dag zeker? Hoe laat denken jullie hier te zijn, en jullie eten toch wel mee hè?" Kijk dat zijn Jan en Marijke ten voeten uit. Je bent altijd van harte welkom en wegkomen doe je bijna niet. (En als je dan al weg moet, verzin je wel wat om nog langer te blijven. [dit voor insiders]) Na een voorspoedige reis kwamen we zo rond de klok van vier in Vaumeil aan en mochten we plaatsnemen op de nieuwe?? uitbreiding van het landgoed "Les Deux Pigeons" De minicamping met vrij uitzicht was niet vol, dus mochten we zelf uitzoeken welke plek we wilden. En toen natuurlijk de welkomstdrankjes, die na zo'n lange reis erin gingen als koek. 's-Avonds moest Jan spelen op het vliegveld tijdens een barbecue, en we werden van harte uitgenodigd ook daaraan deel te nemen. De band speelde geweldig en hield de sfeer er goed in. Ook het eten en de drankjes gingen er goed in en tot slot werden we nog vergast op 'une grande surprise', Marijke gaf als vocaliste een geweldige recital met de band en wist dus terecht de handen nog eens flink op elkaar te krijgen. Helaas was de lange reis en de lange avond samen iets teveel voor mijn heup, want ik had eigenlijk al voor de vakantie last van een zenuwbeklemming in het SI-gewricht en die speelde heel erg op die avond. Maar ook daar had Marijke een oplossing voor, want in Vaumeil woonde een mannetje, die daar waarschijnlijk wel raad mee wist. Hij was een beetje alternatief, maar boekte goede resultaten. Ik mocht zaterdags komen, Jan ging mee als tolk, en wonder o wonder, ik kon zaterdagavond al weer aardig uit de voeten. Maandags nog even een extra behandeling en daarna zouden we weer vertrekken naar een zuidelijker gelegen camping. Voor de goede orde, het is nu eind september als ik dit schrijf, en ik heb nog geen moment last gehad. Donderdag 17 juni 2010 kwamen we aan in Vaumeil en aangezien Luzanne en André Dekker, ook bekenden van Jan en Marijke, in de buurt kampeerden, hebben we hen gebeld of ze ook nog even naar de minicamping Wijte & Co wilden komen. Echter, zij waren reeds in de laatste fase van hun vakantie, maar wilden wel een avondje naar Les Deux Pigeons komen. Dus stelden Jan en Marijke voor dat ze ook maar kwamen eten en hebben we een heel gezellige avond gehad, Met zijn allen op het terras gegeten, gedronken en vooral gebabbeld. Zaterdags de alternatieve therapeut in Vaumeil bezocht en zondags zijn we gezellig met zijn vieren op route gegaan naar een paar brocantes. Wel eerst via de camping Domaine du Petit Arlane, waar André en Luzanne waren, maar dat werd in elk geval niet onze volgende bestemming. Via de prachtige lavendelvelden in de buurt van Riez, reden we naar Ste Marie Moustiers, waarna we na een hapje en een drankje weer huiswaarts keerden. De volgende dag nog eenmaal naar de alternatieve genezer en daarna zouden we weer vertrekken naar het zuiden. Jan en Marijke kregen vrienden uit Nederland te logeren van de Bintangs en wilden graag, gezien hun gesteldheid, zich geheel aan hen wijden. Toen ik dinsdag de mover aanzette van de caravan, bleek deze helemaal niets meer te doen. Goede raad was duur, bellen naar de dealer, bellen en mailen naar de fabrikant en uiteindelijk bleek het schakelkastje de dooddoener. Er werd vanuit Nederland een nieuw kastje opgestuurd en dus waren we genoodzaakt nog een paar dagen te blijven. We hebben met zijn allen werkelijk hele fijne dagen beleefd. De vrienden van Jan en Marijke betrokken ons al snel bij de groep en toen uiteindelijk de mover weer gereed was en wij definitief vertrokken, bleek het afscheid van Frank en Diane en vooral van Wil en Mary behoorlijk emotioneel. Het behoeft natuurlijk geen verdere uitleg, dat wij vooral na die korte tijd Jan en Marijke zouden missen en dat gold ook zeker voor hen, want binnen een week kwamen zij ons al opzoeken op onze nieuwe camping Domaine les Lauzons in de buurt van Forcalquier. Jan en Marijke nogmaals heel hartelijk bedankt voor de geweldige ontvangst en die fijne tijd bij jullie. Binnenkort (februari 2011) hopen we jullie te mogen begroeten in Opmeer. We zien er naar uit. Een hartelijke groet van ons beiden uit Opmeer

Mijmeren over twee duiven	von: Arwin, Gerbrich en Hadewych Nimis
Als je slingerend de bergachtige wegen hebt doorstaan verheft zich op een gevoelsmatig plateau de prachtige oude woning met chambre d' hotes van Jan en Marijke. Als een soort kroon staat een huisje voor duiven bovenop het imponerende gebouw. Le pigeonnierre. Deze statige duiventil heeft evenveel allure als het met liefde gerenoveerde huis. Les deux pigeons (inderdaad, de 2 duiven) is daarom de naam. En iedereen weet dat duiven middelgrote, compact gebouwde vogels met volle, ronde borst en kleine kop zijn met rechtlijnige vlucht. Wat velen niet weten is dat, in tegenstelling tot andere vogels, duiven water met de snavel opzuigen. En door het huis van Jan en Marijke staan vele verzamelde beeldjes of kandelaars van deze soort vogels (bij een imaginair waterbronnetje) water te zuigen. Het zou overigens geen recht doen aan het interieur (en exterieur) om het alleen over duivenkandelaars te hebben. Het is een geweldige plek waar je heerlijk buiten kunt zitten turen over de vlakte, maar ook binnen satelliet-tv kunt kijken. Dan heb je overigens meer oog voor de originele weelderige Franse tegelvloeren. En je mag mee-eten. En dat is zeer aan te raden. Klassieke gerechten met biologische non-hoofdpijnwijnen. Eendenborst in frambozensaus, coq au vin aten wij. Heerlijk. En opvallend nu ik het opschrijf: 2 soorten vogels op het menu, geen duiven en wel de duif eren door het huis zo te noemen... Zou dat toevallig zijn? Een protest tegen de verzwegen zwarte geschiedenis die Frankrijk heeft met duiven? Immers, tijdens de Olympische Zomerspelen van 1900 in Parijs stond het afschieten van levende duiven op het programma. Er werden voor dit onderdeel ongeveer 300 vogels gedood. Dit leverde veel bloed en veren op. Het onderdeel werd op de navolgende Olympische spelen vervangen door kleiduiven schieten. En wat heeft dat te maken met les deux pigeons? Eigenlijk niets. Of misschien toch. Namelijk dat wij in de week dat wij er waren het heerlijk naar ons zin hebben gehad, met twee hele fijne lieve mensen, heerlijk hebben gegeten en konden mijmeren over zaken die over van alles en niks gaan. Tot rust komen op een prachtige plek waarbij je bijvoorbeeld ook nog in Sisteron een prachtig kasteel kan bezoeken. Daarover zal ik de volgende keer gaan mijmeren en weetjes verzamelen... Want we komen zeker een keer terug.

De marathon van de Provence-Luberon	von: Bert de Wit
Toen Ad mij in juni j.l. vertelde over de Marathon de Luberon was ik daar direct enthousiast over. Mijn laatste marathon stamde alweer uit 2006, dus het werd ook weer eens tijd. Buiten ons gaven Adrie, Hanny en Pauline zich ook op. Na ingeschreven te hebben plus medicinale goedkeuring, dat is verplicht in Frankrijk, was alles rond en zo vertrokken wij vrijdagmorgen 2 oktober om 6 uur richting het zuiden. De rit voerde ons via Brussel, met de enige file, naar Luxemburg waar de auto nog even volgetankt werd (€ 1,02 per liter euro). Vervolgens via Dyon naar Grenoble. Ad had een nieuwe Tom Tom aangeschaft die op de satelliet werkt. Nu dat hebben wij geweten; via de kleinste weggetjes die er te vinden zijn, hoorde wij steeds de stem van de vrouw: 'bij de volgende kroeg rechtsaf'. Maar na veel bochten, wel mooi, kwamen wij uiteindelijk bij ons Gîte de France, 'Les deux pigeones' in Vaumeilh, op ca 1200 km van Alphen, een hele rit dus! Wij werden hartelijk ontvangen door Marijke en Jan, familie van Ad. Zij hebben hier een prachtige Bed and Breakfast gebouwd uit werkelijk bouwval, die in het programma 'ik vertrek' niet zou hebben misstaan. Er staat nu een mooi huis met mooie kamers maar ook nu moet er nog genoeg aan gedaan worden. Corry en Pauline zijn ondertussen ook gearriveerd zodat de groep van zeven compleet is. 's Avonds kregen wij een echte runnersmaaltijd voorgeschoteld, penne rigatta met salade en wijn en kaas van de streek. Jan, die in de zestiger jaren in de band de Bintangts heeft gespeeld laat nog wat gitaar spel horen en dan valt het doek over deze dag. De zaterdag stond in het teken van rust, alhoewel dat voor deze groep een relatief begrip is. Om half negen is het verzamelen voor een loopje door de bergen naar Vaumeilh. Nu weten wij wat ons morgen te wachten staat, alleen maar stijgen en dalen. Na het prima ontbijt buiten op het terras gaan wij naar Sisteron, een historisch plaatsje. Sommige bezoeken de citadel, een burcht uit de 14e eeuw. Hierna gaan wij terug naar ons verblijf waar aan het zwembad geluierd wordt. Het is niet te geloven, 26 graden en dat op 3 oktober, terwijl het heel slecht weer in Nederland is. Marijke en Jan hebben weer voor een pasta maaltijd gezorgd zodat aan 'stapelen' geen gebrek is. Wij gaan vroeg naar bed want morgen vroeg op. Zondag 4 oktober: eindelijk de dag van de marathon. Hiervoor hebben wij zoveel getraind en dat moet er nu uitkomen. Om 6 uur is het opstaan en na het ontbijt rijden wij met 2 auto's, de 'verzorgers' gaan ook mee, naar Pertuis, zo'n 100 km zuidelijker. Hier zijn wij dik op tijd. Onze nummers liggen klaar en ook nu weer wordt er naar de medicinale verklaring gevraagd! Dan om 9 uur vertrekken Ad, Adrie en Bert voor de 42,195 km. Eerst een ronde over de sintelbaan, dan een ronde door het dorp en dan op weg. Het is nu nog lekker fris maar dat zal tijdens het verdere verloop wel anders worden. Om 10 uur vertrekken Hanny en Pauline voor hun halve. Wij zijn dan al een uur onderweg over een parcours dat op en neer gaat, over grindpaden en dammetjes tussen de druivenvelden. Dit is werkelijk een heel zwaar parcours en reeds na 15 km voel ik mijn benen van het stijgen en dalen. Soms is het nog erger dan een cross. Bij het meer lopen wij door een bos waar men de uitstekende wortels rood geverfd heeft. Wij lopen ook door dorpjes met trappen en steegjes. Dit is toch echt niet te vergelijken met het vlakke asfalt van Rotterdam. Bovendien is het heel warm geworden en ik loop de verdere race met het shirt in mijn hand. Zo krijg je nog een beetje koeling. Maar de verzorging is excellent. Om de 2,5 km staat er een stand met water, cola, sportdrank en wijn en ook hapjes. Bij 30 km krijgen wij zo'n heuvel waar een ieder tegenop wandelt. Er zijn ook uitvallers die met de ambulance afgevoerd worden. Ook voor ons is het nu overleven en een tijd heb ik al uit mijn hoofd gezet. Als je denkt dat wij nu op asfalt blijven heb je het mis, want men heeft nog een pad van hoog gras in gedachte. Maar in La Tour d'Aigues ligt de bevrijdende finish. Een zware marathon was dit en zoals Corry zei: 'afgezien van het afzien waren wij fantastisch'. Wat mijzelf betreft; ik heb prima gedoseerd en ben niet kapot gegaan, maar mijn 52e marathon was wel de zwaarste ever. En de tijd, die is hier niet belangrijk, want de laatste finishte in 5.45 (limiet 6 uur). Met een medaille, t-shirt en flessen wijn keerden wij terug naar huis, waar bij het zwembad de marathon nogmaals geanalyseerd werd. Op maandag werden wij uitgewuifd door Marijke en Jan, fijne mensen die ons echt in de watten hebben gelegd, en reden wij terug naar Alphen waar wij om 22.30 uur aankwamen. Een fijn sportief en gezellig weekend was dit en zeker voor herhaling vatbaar. Misschien volgend jaar? Hierbij nog de uitslag: 84e Ad Heesbeen 3.52 114e Adrie Roor 4.01 199e Bert de Wit 4.30 Halve: 496e Hanny Maarleveld 1.56 939e Pauline Aalbersberg 2.29

Frankrijk, de Provence, Les deux pigeons	von: Theo en Marian Wildenberg
'Frankrijk is een mooi land maar er zouden geen Fransen moeten wonen'. Hoe vaak heb ik deze onware uitspraak niet gehoord. Maar Fransen zijn juist heel vriendelijke mensen. Dat bleek wel toen ik de weg vroeg naar het chateau van Jan en Marijke aan een oude heer die in de schaduw zat te soezen. Wie in Frankrijk de weg vraagt doet dat bij voorkeur in het Frans, al dan niet gebrekkig. Maar eerst wens je iemand goede morgen, middag of avond, afhankelijk van het moment van de dag. Dan verontschuldig je je voor het feit dat je de persoon in kwestie stoort en pas dan - en niet eerder - vraag je de weg. Beter is het om ook nog naar de gezondheid van de betreffende persoon te vragen en hem een compliment te maken over zijn fraaie tuin of zoiets. Maar mijn kennis van de Franse taal schiet dan tekort en als Hollander wil je toch wat sneller op je doel afgaan. Dus beperkte ik mij tot: "Bonjour monsieur, excusez moi mais.............. ". Het hielp. Met een vriendelijke glimlach hees de man zich uit zijn zetel in de schaduw van het struweel en wees mij de weg. Ik bedankte uitbundig (ook dat hoort erbij) en vond feilloos de juist route. Het tafereel wat ik aantrof deed me denken aan een reclame voor tomatensaus uit zo'n zonovergoten land. Aan een tafel zaten een aantal lieden te keuvelen onder het genot van een glas wijn uit de welvoorziene kelder van Jan en Marijke. Probleemloos sloten wij ons bij het gezelschap aan en mijn geluk was compleet toen er ook nog wat kaassoorten uit de streek op tafel kwamen. In de Provence leef je buiten en onze bagage, het interieur van het huis, onze kamer,... dat kon later wel. Je moet in die contreien geen haast hebben. Die rondleiding kregen we dan ook later. En tot ons grote genoegen. Het ziet er zowel buiten als binnen schitterend uit. Maar voor de liefhebbers ontbreekt er toch iets. Een kleinigheid maar voor mij niet onbelangrijk. Had dit oude chateau in Engeland of Schotland gestaan, dan was er minstens één geest aanwezig geweest. Maar in dit huis geen onverklaarbaar geluid van voetstappen op een krakende trap, geen kille tochtvlagen en wapperende vitrages terwijl alle ramen gesloten zijn, geen bewegende deurklinken terwijl er niemand aanwezig is en geen deuren die uit zichzelf krakend opengaan. Nu heeft Jan op vakbekwame wijze alles zo gemaakt dat er geen sprake is van gekraak of tocht, maar een echt spook weet daar wel raad mee. Nee, niets van dat alles, maar als liefhebber van het occulte mis je dat toch. Ik begrijp overigens wel hoe dat komt. In streken waar de mens onderhevig is aan de nukken van een kil klimaat en ten onder gaat aan jicht, reuma en wintervoeten, sterft men ongelukkig. De geest blijft vruchteloos op zoek naar iets beters, naar de koesterende warmte van de zon, een goed glas wijn, lekker eten. Kortom: naar een leven als God in Frankrijk. Maar wie na een lang en gelukkig leven in de Provence uiteindelijk de hoek omgaat neemt eerst nog een goed glas en denkt: het is mooi geweest. Bij Jan en Marijke dus geen geesten (trouwens nergens in de Provence), maar alle goeds wat de streek te bieden heeft. We komen er nog wel terug.

De elektrische gitaar	von: Jan
'Cinq euros', zei de handelaar op de brocante in Malmoisson, toen ik vroeg hoeveel de "Cort Perfodriver Series model Telecaster" moest opbrengen. Ik dacht eerst: 'Dat is een geintje'. Maar de man achter de uitgestalde koopwaar keek er een beetje benauwd bij, alsof zelfs vijf euries nog teveel gevraagd was. Gitaar ter hand genomen, halsje bekeken. Mooi recht. De vier overgebleven snaren een beetje gestemd en het klonk niet onaardig. Een ogenblik overwogen om nog af te dingen, maar dat durfde ik deze aardige brocanteur niet aan te doen. Thuis gekomen met mijn nieuwe aanwinst nieuwe snaren erop gezet, beetje octaaf-zuiver gesteld en op de VOX AC-30 gitaarversterker aangesloten. Dat was nou jammer. Slechts één geluid en volume- en toonregelaar plus de keuzeschakelaar zitten er voor 'Jan-met-de-korte-achternaam' op. Dus even bellen met Henk de gitaarbouwer. In no time het bedradingsschemaatje via de mail in huis en dus de soldeerbout opgezocht. En waarachtig ...... alles werkt. Keuzeschakelaar voor voor- of achterelement of combinatie van beiden. Volumeknop, toonregeling, alles doet het. Een echte gitaar voor 5 euro, een setje snaren van 6 euro, een beetje werk en voor tig euro's lol. Wie doet je wat. En iedereen die de gitaar hoort en ziet ....... gelooft zijn ogen en oren niet.

Verrassende nieuwe kennismaking met Les Deux Pigeons	von: Ad en Elise
Als we in augustus 2007 in Vaumeilh de weg inslaan die ons via de fruitbomen van Les Passerons leidt naar Les Deux Pigeons weten we niet wat we zien. Ruim twee jaar na ons laatste bezoek gloort in de verte een oogverblindend monumentaal pand dat qua stijl en aanblik geheel opgaat in het schilderachtige decor van de Provence. De afgelopen jaren is er (weer) zoveel veranderd aan de woning dat de hernieuwde kennismaking al van grote afstand bewondering oproept. Natuurlijk kan dat oordeel niet los worden gezien van de ontwapenende schoonheid van de lommerrijke omgeving. En natuurlijk bevindt Les Deux Pigeons zich op een uniek plekje tussen de Alpes de Haute Provence, de rivier de Durance en het robuuste Sisteron. Zo goed als ook de talrijke zonuren per jaar bijdragen tot een buitengewoon plezierig leefklimaat. Maar dat alles laat onverlet dat het 'huis met de authentieke duiventil' is verbouwd tot een rustieke parel die ver boven het Franse maaiveld uitsteekt. Als we die bewuste augustusmiddag het pad oprijden vallen we van de ene verbazing in de andere. Een nieuw dak, gerestaureerde muren, alles tiptop geschilderd, een immense (mooie) tuin in wording, een glazen uitbouw aan de zijkant om meer licht in de woonkamer te creëren en diverse gezellige terrassen. Om van het interieur nog maar niet te spreken. Er is van alles verbouwd, gerenoveerd en heringericht. Met als jongste aanwinst de eerste chambre d'hôte. Wij zijn de eerste gasten die daarvan gebruik (gaan) maken. Nieuwsgierig gaan we de trap op naar de eerste etage, waar Les Ramiers zich bevindt. De kamer is riant, smaakvol ingericht en heeft een eigen toilet, douche en wastafel. Het uitzicht is minstens even indrukwekkend. Als je de luiken voor de ramen open zet, kijk je uit over een uitgestrekte vlakte met op de achtergrond de imposante berg Montagne de Lure. Het verblijf in Les Ramiers bevalt buitengewoon goed, zoals we ook ons familiair verblijf in Les Deux Pigeons als zeer aangenaam ervaren. We wandelen met z'n vieren en onze twee Golden Retrievers Noor en Ollie door de heuvels van Vaumeilh, drinken 's morgens koffie op een terras in Sisteron, lunchen met een glaasje rosé gezellig buiten in het zonnetje, bezoeken vrienden in de buurt, doen leuke uitstapjes in de regio, drinken in de namiddag een aperitief en genieten 's avonds onder een sterrenhemel van een uitgebreide Franse maaltijd met een goed glas wijn. Als we na een kleine week vertrekken laat de Provence in algemeen en Les Deux Pigeons bijzonder een verpletterende indruk achter. Wie zou hier niet - net als Jan en Marijke - willen leven als God in Frankrijk. Al is het maar voor een paar dagen!